Olgunlaşmamış Ebeveynlerin Açtığı Yaraları İyileştirmek #kitapyorumu

‘’Çocukken duygusal yoksunluk, suiistimal ve travma yaşamışlardır.

Terk edilme endişesi ve yetersiz olma korkusu, rahatsızlıklarını artırır. Sevilmemeyle ilgili bu derin korkularıyla birlikte kendilerini daha güvende hissetmek için başkalarını kontrol etmek zorundadırlar.

Yakın davranabilirler ama davranışları yalnızca göstermeliktir.

Sınırlarınıza müdahale etmek için genellikle ebeveyn rolünü kullanırlar. Bu şekilde sizi konfor alanlarında tutarlar. Aile içindeki rolünüzü değiştirebilecek herhangi bir bireyselliğe izin vermezler.

‘’Sadece ne düşündüğümü söylüyordum’’ diyerek yersiz yorum ve düşüncelerini savunurlar, duyarsızlıklarıyla yüzleşmek istemezler.

Dürtüseldirler ve stresle baş edemezler.

Gerçekliğe direnen başa çıkma mekanizmalarını kullanırlar.

Başkalarının duygularının gerçekliğini inkar ederler, kabul etmezler.

Yoğun duyguları, gerçekliği basite indirger.

Zekaları, duygu dünyasına uzanmaz.

Yaşama dair düşünceleri basit, durağan ve sabittir.

Obsesif olurlar.

Duygularını devre dışı bırakmak için yüzeysel bir mantık kullanırlar…’’

Dr.Lındsay Gibson’un ‘’Olgunlaşmamış Ebeveynlerin Yetişkin Çocukları’’ kitabı ebeveynlik yolculuğumun ilk okumalarındandı. Alternatif eğitim yöntemleri, çocukla oyun, çocukla sanat gibi merak ve öğrenmelerimden gördüm ki her taşın altından kendim, çocukluğum, ebeveynlerim çıktı. Bende gemimin dümenini bu yüzden bazen geriye kırıyorum, bazen bugüne demir atıyorum ve gelecek için ümitvar oluyorum.

‘’Olgunlaşmamış Ebeveynlerin Açtığı Yaraları İyileştirmek’’ kitabını merak edip okudum. İlk okumalarımdan bu yana kendimde gördüklerimi gülümseyerek izledim. Henüz yeni yeni ebeveynlik üzerine kitaplar okuduğumda kendi ebeveynlerimi suçlardım. Bu kendi hissettiklerimden, yaralarımla yüzleşmekten ve elimde olanları görebilmekten beni alıkoyuyordu. Bağımsızlık, özerklik istiyordum fakat bunu ebeveynlerimin ne davranışlarını kabul ederek ne de reddederek yapamadığımı yolda farkettim. Ebeveynlerimin varlıklarını kabul etmek, saygı duymak zorunda olduğum ama bunu zorunda olarak değil, içten, kalpten hatta kendiliğinden bir halle hissettiğimde yolumun açıldığını, şimdiye, bugüne, ana varabildiğimi ve sırtımdan ileriye doğru desteklendiğimi de görebildim. Kendimde hoş bulmadıklarım için benim yapabileceklerim, bir diğerinden destek alabileceklerim var. Almadıklarımı kendime verebilmeyi öğrendiğim, boşu doldurduğum ve yeniden yeniden boşaldıkça doldurduğum sözlerim, egzersizlerim, öğrendiklerim, öğretmenlerim var. İyi ki.

Okuyacak arkadaşlarım ‘’Seni gidi olgunlaşmamış ebeveyn, yakaladım seniiii’’ diye okumasınlar diyerek kendi 6 yıllık farkındalığımı buraya bırakmak istedim.

Yolculuğunuza katkısı olması dileğimle…

Kitap: Olgunlaşmamış Ebeveynlerin Açtığı Yaraları İyileştirmek

Yorum: @sebileacarsert